Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/554

 — Śmierć?... — powtórzyła zdziwiona Julia.
 — Tak, pani, chory jest na zapalenie mózgu i leży w willi Petit-Bry, pod opieką rodziny Roncerny.
 Julia powstała, gotując się do odejścia, kiedy wszedł woźny biurowy i głosem zniżonym sędziemu coś powiedział.
 — Prosić... — odrzekł ze drżeniem.
 Następnie zwracając się do Garbuski:
 — Proszę się zatrzymać... Będzie pani miała wiadomości o Lucjanie Gobercie. Przynoszą mi ją ze strony hrabiego de Roncerny.
 Julia, stojąc, rzuciła okiem na osobę, która miała wejść.
 Osobą tą była Joanna Bertinot — jej córka! Na widok jej, Julia zbladła, nie mogąc pokryć zdziwienia, graniczącego z przerażeniem.
 Joanna obrzuciła ją spojrzeniem nienawistnym.
 Sędzia, ze zwyczaju a może instynktem wiedziony, śledził wrażenie, wywołane tym nieprzygotowanym spotkaniem.
 Widział ruch Julii Tordier, a w spojrzeniu Joanny wyczytał jej myśli.
 — Poznaję panią — rzekł, kolejno wpatrując się w dziewczynę i w Garbuskę, jak gdyby szukał podobieństwa ich rysów — pani nazywa się Joanna Bertinot.
 Twarzyczka Joanny oblekła się purpurą.
 Pamiętała ona, jak przed kilku tygodniami przeprowadzono ją do tego gabinetu pod strażą, z rękami w kajdankach.
 Wszakże niezmieszana, lecz ze spuszczonymi oczyma, odpowiedziała:
 — Może mnie pan poznawać w istocie, ponieważ byłam tu przyprowadzana dla badania.