Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/551

 Powstał z fotela, powitał ją ukłonem, wskazał krzesło wprost biurka, mówiąc:
 — Zechce pani usiąść i wytłumaczyć mi powód nieoczekiwanej wizyty.
 Dobrotliwy uśmiech sędziego dodał Garbusce otuchy, potęgując właściwą jej bezczelność.
 — Panie sędzio — rzekła, siadając — przychodzę ze skargą.
 — Pani, ze skargą?
 — Tak, i bardzo słuszną!
 — Na kogo?
 — Rzecz jest taka: Dwa dni temu zostałam zelżona, z błotem zmieszana, w kościele, podczas ślubu mej córki, wobec moich przyjaciół, zaproszonych i tłumu ciekawych! Napastnikiem był człowiek oskarżony o zbrodnię uwiedzenia małoletniej, który winien był osadzonym być w Mazas, a jednak znalazł się na wolności i usiłował okryć mnie hańbą! Człowiekiem tym jest Lucjan Gobert. Wszystko to zapewne nie było panu wiadome, a więc ja panu oznajmiam!
 — Wiedziałem o wszystkim. Nawet o tym, jak zięć pani, posłuszny jej wezwaniu, obszedł się z Lucjanem Gobert.
 — On był w swoim prawie! Uchybiono jego teściowej! Zamącono ślub skandaliczną sceną!
 — Nie powinno się wymierzać samemu sobie sprawiedliwości!
 — Dobrze to mówić, lecz w uniesieniu gniewu.
 — Siostrzeniec pani może to przytoczyć na swoją obronę.
 — Wielka różnica! Gniew mego zięcia był prawny, a gniew Goberta był napadem wścieklizny dzikiego zwierza!
 — Przyznaj?, że to była chwila zapomnienia, lecz zbadajmy nieco urazy i towarzyszące temu okoliczności. Czy