Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/550

XXVIII.

 — Sprawa ta — mówił — wymaga twoich poszukiwań jeszcze w innym kierunku.
 Agent spojrzał badawczo na sądownika, który rzecz swoją kończył:
 — Czy informowałeś się co do miejsca, gdzie Julia Tordier brała lekarstwa dla męża przepisane przez doktora Reynier?
 — Tak, bez rezultatu.
 — Nie trzeba ustawać w poszukiwaniach. Bardzo mi na tym zależy, żeby dowiedzieć się o nazwisku aptekarza.
 — Czyżby pan sędzia przypuszczał otrucie?
 — Nie, nie przypuszczam w tej chwili, tylko to, że ta garbata jest zdolna do wszystkiego. Odnalezienie aptekarza doprowadzi nas do zabójcy doktora, mam takie przeczucie!
 — O! przeczucie, panie... — odparł Challet z uśmiechem niedowierzania.
 — Nie wierzysz w nie?
 — W kwestii sprawiedliwości i policji, wykluczam je najzupełniej. Często, powodując się nimi, można popełnić błąd niczym niepowetowany!
 — W zasadzie ogólnej, tak, czasem jednakże nie można głuchnąć na głos ich tajemny.
 Zaledwie sędzia skończył te słowa, woźny oddał mu bilet wizytowy:
 — Pani Julia Tordier, wdowa — przeczytał głośno sędzia. W sam czas przychodzi. Odejdź, Challecie, a ponieważ nie trzeba, aby cię tu spotkała, przejdź drugimi drzwiami.
 Sądownik przyoblekł twarz swoją w wyraz najuprzejmiejszy, maskujący wybornie jego myśli.