Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/549

 Podniecona słowami zięcia, Garbuska poczęła pięścią naciśniętą wytrząsać przy twarzy córki.
 — Jeszcze jedno słowo w obronie tego nędznika, — krzyknęła — a palnę! jeśli cię oszpecę, tym gorzej dla ciebie!
 Oczy Heleny wezbrały łzami.
 — Zamknij natychmiast swoje krany! — grubiańsko odezwał się komisant. — Lubię wodotryski, ale tylko w Wersalu!
 — Idź wypłakać się w swojej ciupie, a nam daj święty spokój! — dodała pani Tordier.
 Nieszczęsne dziewczę wstało i, zakrywszy twarz rękami, wyszło z jadalni.
 — Dobrze zrobiłaś stawiając się ostro! — przemówiła jędza. — Mężczyzna winien pokazać swoją przewagę! — Gdyby można było na śmierć ją zadręczyć, ubyło by kłopotu! Zostalibyśmy tylko we dwoje. To by było dobrze! Prawdziwy raj! Prawda, Prosperze?
 Były komisant, w miejsce odpowiedzi, nalał sobie wina i duszkiem wychylił
 Po skończonym śniadaniu, Julia wyprowadziła zięcia, którego nigdy nie zostawiała sam na sam z Heleną i wyruszyła do pałacu Sprawiedliwości.
 Sędzia śledczy od samego rana konferował z Challetem, który, zdawszy mu raport piśmienny, dopełniał go jeszcze mnóstwem szczegółów, zasłyszanych u właścicielki kawiarni i u Julka.