Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/531

a panienka zamknęła oczy umierającej pani Gobert.
 — A więc ona ją znała?
 — Bez żadnej wątpliwości, a także jej syna, i wiedziała o wszystkim, gdyż, kiedy Lucjan upadł zemdlony, rzuciła się ku niemu i, uklęknąwszy wraz ze mną, usiłowała o cucić. A kiedy Garbuska przechodziła mimo nas, udając się do zakrystii, zwróciła się ku niej, i głosem, którego nie zapomnę nigdy, zawołała: „A! jeżeli i tego jeszcze zabiłaś, biada ci, biada!“ A spojrzenie ładnej dziewczyny wyrażało nienawiść nieubłaganą...
 Sędzia wciąż robił notatki.
 — Co dalej, Challecie? — pytał.
 — Już wszystko prawie... Ponieważ pani de Roncerny dała mi się poznać, zgodziłem się na zabranie Lucjana Goberta do willi Petit-Bry, gdzie, według danej mi przez pana instrukcji, miałem go zawieźć osobiście.
 — Dobrze, Challecie, jestem z ciebie zadowolony.
 Agent ukłonił się.
 — Czy pan sędzia potrzebuje mnie jeszcze? — zapytał.
 — Tak.
 — Czekam rozkazu...
 — Koniecznie chcę wiedzieć, czy miały zasadę słowa chłopca sklepowego, Juliana, tyczące się wdowy Tordier i jej zięcia...
 — W takim razie trzeba przeprowadzić śledztwo na ulicy Anbry i w okolicy.
 — O to idzie...
 — Uczynię wszystko, by zadowolić pana sędziego.
 — Nie wątpię... Życzę sobie także objaśnień dotyczących śmierci nieboszczyka Tordiera.
 — Sprawozdanie urzędowe doktora złożone w merostwie, dołączone do aktu zejścia, musiało orzec jej przyczynę.
 — Nie można polegać na tym... Doktorzy merostwa