Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/522

 — Kto może zbadać przyszłość, pani hrabino? — szepnęła Joanna. — Bądź co bądź, wdzięczna jestem za dobroć pani dla mnie.
 Następnie, zwracając się do doktora:
 — Słusznie pan daje mi pomoc... Potrzebuję wyjeżdżać do Paryża... W ciągu krótkich moich nieobecności, będzie mnie ktoś zastępywał przy panu Lucjanie... Nie tylko jemu samemu, lecz i jej coś winnam... biednej pannie Helenie, stokroć nieszczęśliwszej i godniejszej pożałowania, niż on...
 — Co tylko uczynisz, będzie dobrym, Joanno... — odparła pani de Roncerny. — Lękam się, aby ona nie postradała odwagi do życia...
 — Ręczę, że nie zbraknie jej siły i męstwa!
 W tej chwili chory począł się niepokoić.
 Doktór, kładąc palec na ustach, nakazał obecnym milczenie, następnie pochylił się nad Lucjanem. Ten poruszył się pary razy jeszcze, nareszcie uspokoił się i oddech jego stał się miarowym.
 — Śpi — rzekł doktór po cichu. — Zaledwie śmiałem się tego spodziewać, zostawmy go w spokoju.
 Wszyscy przeszli do pokoju przyległego.
 W tak ważnym zbiegu okoliczności, pan de Roncerny uważał za stosowne objaśnić doktorowi stosunek, łączący Lucjana z jego domem, i zapytał, jak mu wypada postąpić.
 — Rzecz prosta... — odparł doktór. — Ja napiszę świadectwo choroby, które pan zechce kazać poświadczyć u mera w Petit-Bry i zalegalizuje u komisarza policji naszego kantonu. Dokument ten złożony na ręce sędziego śledczego z którym pan ma stosunki, zwolni pana od zajmowania się czymkolwiek bądź, aż do nowego rozporządzenia.
 — Kiedy mogłoby być gotowe to świadectwo?
 — To, co odemnie zależy, natychmiast.