Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/504

Tylko nas z panem nie zaprosili!...
 Lucjan nie słyszał gadania chłopca. Blady, osłupiały, powtarzał:
 — Helena... ślub Heleny...
 — Z pewnością w tej chwili się odbywa — zaczął znowu chłopiec. — Kłamałbym, jak najęty, gdybym powiedział, że panna Helena była uszczęśliwiona. Szła na swoje wesele z miną psa, którego prowadzą do wody... A jaka była blada biedna panienka... zapłakana... gdym patrzył na nią, przychodziła mi na myśl fontanna... A jednak śliczna była...
 — Nie ma już dla mnie nadziei — mówił Lucjan.
 — A tak, proszę pana, chyba rozwód, albo wdowieństwo!
 — Więc za tego człowieka poszła?
 — Za pięknego Prosperka... hołysza... co nic nie ma... Ale faworyt mamy Tordier, jemu tylko wierzyła, a jak mu dogadzała... Założyłbym się o nie wiem co, że wołałaby być na miejscu córki.
 Challet notował wszystko, co słyszał.
 Lucjan nie słuchał już chłopca, zajęty myślą o Helenie.
 — A jednak przysięgła mi, że opierać się będzie do końca, do śmierci! — mówił z goryczą. — Nie miała siły dotrzymać przysięgi...
 Mówił do siebie, lecz na głos, chłopiec też odpowiedział:
 — Oho! nie tak to łatwo oprzeć się pani Tordier, jak sobie co wbije do głowy, albo do garbu... Niech no by panna Helena spróbowała, a toż by jej oczy wydrapała, nogami zakopała...
 — Mówisz za tym, że przed godziną pojechali?
 — Tak, do merostwa, a po tym do kościoła Saint-Merri, a z kościoła do Joinville-le-Pont, gdzie będą bomblować późno w noc... W tej chwili muszę być w kościele.
 — Dziękuję ci, Julku...