Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/502

 — Niektóre śluby odparła hrabina — wyglądają jak obchód pogrzebowy... Obecny można tak nazwać... Prawdziwi przyjaciele ofiary powinni przydziać żałobę.
 Piękny Prosper przygryzł wargi.
 Garbuska sponsowiała ze złości.
 Kościelny przystąpił, stukając laską i rzekł:
 — Ksiądz czeka!...
 — Odwagi, Heleno! — szepnęła Marta.
 — Odwagi, moje dziecię! — dodała hrabina.
 — Odwagi, droga panienko! — mówiła Joasia.
 Zaczęła się msza ślubna.

 Powróćmy do Lucjana Gobert.
 Jadąc dorożką młody człowiek mówił do siebie:
 — Matka moja nie żyje!... Helena stracona... jestem teraz sam na świecie!... nie potrzebuję ochraniać nikogo... i nie będę... o nie!
 Wysiadł przed mieszkaniem Julii Tordier. Przed wejściem do domu spojrzał do góry.
 Wbiegł na schody, zadzwonił do drzwi Julii Tordier i czekał.
 Zadzwonił drugi raz... na próżno, nikogo nie było.
 — Nie ma nikogo — rzekł głośno. — Gdzie jej szukać?... Czyż już tu nie mieszka? Może wyjechała na wieś, do Saint-Maure z Heleną? Niepodobna, czy by zostawiła papugę... Będę czekał na dole, jak wróci, w obecności wszystkich sąsiadów, rzucę jej w twarz wszystkie jej podłości!...
 Zeszedł na ulicę i chodził tam i napowrót, przechodząc ciągle obok sklepu Jerzego Troublet.
 Uczeń ze sklepu, Julek patrzył na niego ciągle.