Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/497

ki, pilno mi ją uściskać!...
 — Nie... nie... nie idź tam, panie Gobert...
 — Dlaczego? — zapytał Lucjan, blednąc. — Czy moja matka chora?... Pozwól mi przejść.
 — Mój Boże! czy to podobieństwo!... Nie, nie puszczę pana... Matka pańska już tu nie mieszka...
 — Gdzie ona jest? Może także aresztowana.
 Benoit starał się zastąpić mu drogę.
 — Powiedz mi prawdę! — wołał Lucjan głosem złamanym. — Co się stało?
 — Niestety! matka pańska nie żyje!...
 — Nie żyje!... Moja maka nie żyje. I to prawda!? — mówił z oczyma obłąkanymi.
 — Umarła! umarła! — powtarzał — moja matka umarła!...
 Grube łzy twarz mu zalały. Naraz podniósł głowę i dzikim głosom wykrzyknął:
 — Kto zabił moją matkę? — Kto taki!...
 — Uspokój się, panie Lucjanie...
 — Mów prędko!... Czekam!
 — Aresztowanie pana zadało straszny cios pani Gobert... Lecz byłaby może to zniosła... gdyby...
 — Co?
 — Pani Tordier, właścicielka przyszła...
 — Ośmieliła się?...
 — Po odejściu pana długo siedziała u pani Gobert... Dowodziła, że matka pana winna jej komorne od dawna, groziła wyrzuceniem, jeśli jej naychmiast nie zapłaci... O, podła!
 Nareszcie wyszła, wykrzykując, że przyśle komornika.
 — Biedna matko! Nic ci nie oszczędzono, wycierpiałaś wszystkie tortury, wszystkie upokorzenia!...
 — W godzinę potem przyszła jakaś panienka, trochę