Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/491

 Dzięki staraniom Joanny Bertinot, przełożona przychodziła do zdrowia.
 W tym właśnie czasie, gdy Lucjan Gobert był w gabinecie sędziego, Joanna siedziała przy łóżku pani Gevignot, wspartej na poduszkach.
 — Prawie zdrowa jestem, moje dziecię — mówiła przełożona — tobie to zawdzięczam więcej, niż doktorowi.
 — Niech się pani nie męczy mówieniem, — rzekła Joanna.
 — Jestem już bardzo silna, a to, co mam powiedzieć, nie zmęczy mnie bynajmniej... Pamiętasz, jak przyszłaś mi donieść, że nasza biedna Helenka jest w niebezpieczeństwie?
 — Tak, pani, pamiętam.
 — Otóż w parę godzin po twoim odejściu, jakiś nieznajomy, bardzo przyzwoicie wyglądający, przyszedł i chciał się z tobą widzieć...
 — Ze mną, proszę pani?
 — Tak. — Utrzymywał, że potrzebuje jak najprędzej z tobą się porozumieć... Lecz zaleciłaś mi tajemnicę... Wszystko o tobie wiedział, gdzie byłaś i co robiłaś, i że można tu do ciebie listy adresować... Słowem, tak nastawał, aby mu powiedzieć, gdzie się znajdujesz, aż mi się to podejrzane wydało.
 — Czy powiedział swoje nazwisko?
 — Tak. Nazywa się Józef Włosko, mieszka w Paryżu, przy ulicy Verrerie nr 37.
 — Ten sam, o którym ojciec mój pisze — pomyślała dziewczyna, a głośno dodała: — Czy powiedział, dlaczego chce się ze mną widzieć?
 — Powiedział, że chodzi o rzecz wielkiej wagi.
 — Pewnie o ułaskawienie ojca mojego — pomyślała Joanna.
 — Oczekiwałam cię niecierpliwie — ciągnęła pani Ge-