Strona:PL De Montepin - Potworna matka.pdf/471

 Jacquot, usłyszawszy słodki głos Helenki, przechyliła łeb i zawołała:
 — Helena!... Helena!... Lucjan!... Lucjan!...
 — O, nie powtarzaj tego imienia — szepnęła Helenka, jak gdyby ptak mógł ją rozumieć, — gdybyś wiedziała, co ja cierpię...
 Ptak jakby ją zrozumiał, bo ucichł.
 Garbuska weszła, wołając:
 — Kładź kapelusz i okrycie, wychodzimy.
 — Dokąd chcesz mnie zaprowadzić, matko?
 — Do notariusza.
 — Do notariusza! po co?
 — Dla podpisania umowy ślubnej; pan Rivet tam czeka...
 — O, matko! więc koniecznie chcesz tego?
 — Koniecznie.
 — Ani łzy moje, ani cierpienia nie wzruszą twego serca?
 — Zwariowałaś chyba! Czego ty się spodziewałaś?... Lucjan Gobert, zamknięty, oczekuje na karę zasłużoną... Pokrzyżowałam mu plany i wyrachowania, lecz pomimo to zgubił cię w oczach świata i gdyby nie małżeństwo z panem Rivet, który jest człowiekiem wielkiego serca i uważa twoją ucieczkę z domu, jako dzieciństwo, cóżby się z tobą stało?... On ci przywraca cześć straconą! A ty pytasz, czy trwam w zamiarze wydania cię za niego?
 — Ja się zabiję!
 — Tak to się mówi, a jednak...
 — Matko! nie masz więc litości! nienawidzisz więc mnie tak bardzo?
 — Czy to nienawiść, gdy chcę twego szczęścia?
 — Jedyne możebne szczęście dla mnie obecnie, to wstąpić do klasztoru, tam bym spokój znalazła przynajmniej...