Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/95

kle później i była w bardzo złym humorze, jeśli ją kto przebudził nie w porę.
 Jakież było zdziwienie Julji, gdy sprzątając pokój stołowy, zobaczyła nagle wchodzącą panią.
 — Pani już wstała?
 — Widzisz przecież — odpowiedziała Eugenja, wzruszając ramionami.
 — Może pani cierpiąca?...
 — Nie... zdrowa jestem. Czy pan już wyszdł?
 — Wyszedł już, proszę pani, przed pięciu minutami...
 — Czy panienka już się obudziła?
 — Nie wiem, proszę pani. Nie wchodziłam do pokoju panienki, bo jeszcze wczoraj wieczorem przygotowałam drewka do zapalenia na kominiku.
 — Dobrze. Podasz śniadanie o w pół do jedenastej, bo wkrótce potem wyjdę z panną, a mamy dużo sprawunków do zrobienia.
 Powiedziawszy to, zwróciła się do pokoju Teresy i sądząc, że zastanie ją jeszcze śpiącą, ostrożnie otworzyła drzwi. Zdziwiona, zatrzymała się na progu.
 Teresa zaledwie okryta długim białym peignoirem, z rozpuszczonemi na ramionach włosami, stała przed otwartem oknem i patrzała przez szparę między dwiema krawędziami firanek. Zapatrzona, nie słyszała kroków matki.
 — Czyś ty głowę straciła! — zawołała pani Daumont...