Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/407

świecie wielu poliszynelów, ale ten jest bezwątpienia unikatem. Przyznasz mi to sam zresztą, drogi mecenasie, jeżeli ci powiem, że to jest Anatol.
 — Pan go znasz?
 — Dosyć, za dużo nawet...
 — Brawo! w takim razie zgadzamy się najzupełniej...
 — I wystaw sobie, że ten idjota dziś rano przyjechał do mnie na śniadanie, z prośbą o pożyczenie zamkniętej karetki i pawilonu w parku... Ale doprawdy jest z czego pęknąć od śmiechu.
 — Więc tu idzie o jakąś kobietę!
 — Naturalnie, ni o mniej ni o więcej tylko o porwanie... Anatol jest z tego rodzaju ptaszków, którzy sobie nie odmawiają niczego. On porywa, o przynajmniej sądzi, że mu się to uda...
 — To stara sztuczka, już teraz nie porywają w Paryżu...
 — Ależ tu nie chodzi o Paryż, tylko o Sucy.
 — A kogoż można porwać w Sucy?
 — Jakąś pseudo-wieśniaczkę, pseudo-nauczycielkę.
 — Wyraz pseudo-nauczycielka uderzył uszy Renego i zdjął go pewnym niepokojem. Uczuł, że chłodny pot wystąpił mu na skroniach.
 — Czy Anatol mówił jak się nazywa ta panienka?
 — Nie.
 — Czy ma ona rodzinę?
 — I tego nie wiem. Wszystko co on wie-