Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/360

nie mógł zrozumieć o co idzie. Surdat powtórzył bytanie.
 Młody człowiek uczynił straszną wysiłek, ażeby sobie przypomnieć, lecz wisiłek ten nie dał żadnego rezultatu.
 Doktór zapytał znowu.
 — Coś pan robił?
 Odbłysk przytomności przemknął po twarzy Gastono, odpowiedział prawie bez wahania, głosem mniej drżącym.
 — Posągi!
 — Gdzieś mieszkał?
 Chory zaczął sobie przypominać...
 — Gdzieś mieszkał? No dalej! — wołał tonem rozkazującym Surdat.
 — W wiosce... na wsi...
 — Nazwa tej wsi!
 — Nie wiem... doprawdy...
 — Czyż żonaty?
 Nagle wzruszenie odmalowało się na twarzy Gastona, zapowiadając nowy atak szaleństwa.
 Surdat zmuszony był przerwać zapytania, i kazał włożyć kaftan bezpieczeństwa na biedaka, który się z całych sił swoich wyrywał stróżom.
 — Doktorze — zapytał jeden z jego pomocników — co myślisz o pacjencie?
 — Widzę tu godną uwagi utratę częściową pamięci, odnoszącą się do nazwisk, podczas gdy pamięć rzeczy pozostała.
 — Czy pamięć ta powróci mu kiedy?