Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/325

powróci, zrobię porządek w mieszkaniu, a obiad mogę przyrządzić na godzinę siódmą.
 — Dobrze, moje dziecko — rzekł Gaston i wyszedł, by połączyć się z Teresą, oczekującą go na drodze.
 — Tak, to on — myślał Touret — to ten sam rzeźbiarz, którego widziałem w pracowni przy ulicy Bochardde-Saron, podczas gdy przeglądałem pokój córki Daumontów.
 — Czy ten pan nie jest czasem malarzem? — zapytał Anusię.
 — Czasami maluje, ale jest rzeźbiarzem, przynajmniej tak sam siebie nazywa. Czy pan go zna.
 — Nie znam osobiście, ale często spotykałem go w Paryżu, w dzielnicy, w której mieszkam... Dawno już on tutaj przebywa?
 — O, już chyba z pięć kwartałów.
 — Ci artyści, nie odmawiają sobie niczego — rzekł Touret, śmiejąc się — mieszkanie w mieście, dom na wsi...
 — Dla czegóż nie mogą sobie pozwolić, skoro mają pieniądze.
 — A ten pan Duberive czy dużo zarabia?
 — Nie rachowałem jego dochodów, ale zapewne że wiele, skoro regularnie wypłaca za mieszkanie, za życie i pensję mamce.
 — Więc on musi mieć majątek?
 — Chyba nie, bo słyszałem jak mówił, że żyje tylko z pracy.
 — W takim razie dobry musi być z niego ro-