Strona:PL De Montepin - Macocha.djvu/219

 — Dobrze, ale z góry.
 — Zgoda.
 — Niech pan pokaże.
 — Musisz być, obywatelu, krewnym świętego Tomasza — rzekł Gaston, śmiejąc się. — Ale mniejsza o to, nie znasz mię przecież.
 I wyjąwszy pieniądze, wręczył woźnicy dwadzieścia pięć franków, który, uradowany zarobkiem i nie wiedząc, jak długo będzie oczekiwał, obwinął się płaszczem i na nowo zabrał się do spania.
 Pozostawmy Gastona w powozie, z niecierpliwością liczącego minuty, i wejdźmy na chwilę do mieszkania Daumontów.
 Pani Eugenja wróciła z Julją o godzinie w pół do siódmej, prawie równocześnie z mężem. Robert, który myślał że skoro tylko wejdzie do pokoju, siądzie zaraz do stołu, zdziwił się bardzo, nie widząc nakrycia.
 — A obiad? — zapytał — umieram z głodu.
 — Nie będziemy jeść dzisiaj w domu.
 — A więc gdzie?
 — Na mieście.
 — U kogo?
 — U nikogo. W restauracji.
 — Dla czegóż to?
 — Z przyczyny bardzo prostej. Wychodziłam po sprawunki wraz z Julją, a że przed chwilą dopiero powróciłam, więc zapóźno Już brać się do gotowania. Zjemi więc obiad na mieście, a że czas jest ładny, przejdziemy się potem po bulwarach. Doska-