gatunku, Hafner potrafił i zdołał zrealizować tę fortunę dość wcześnie i zabezpieczyć w zupełności swe olbrzymie zyski. Czuł się więc spokojnym, gdy nagle piorun weń uderzył w formie procesu w r. 1880, który o mało nie zrujnował nazawsze tego tak mozolnie zbudowanego gmachu. Bank austro dalmacki runął z rozgłosem nadzwyczajnym śród niezliczonych spustoszeń publicznych i prywatnych, oraz takich skandalów, jak samobójstwo rodziny Schroederów. Wytoczono śledztwo przeciw wszystkim założycielom, w liczbie których znajdował się Justus Hafner. Należał on do rzędu tych, których uwolniono od odpowiedzialności, ale z tak poważnemi zarzutami przeciw jego moralności finansowej i wśród tak wielkiego oburzenia publicznego, że wyniósł się z Austryi do Włoch, z Wiednia do Rzymu. Tutaj, nie dbając wcale o to co o nim mówią, zajął się urzeczywistnieniem trzeciego celu swego życia, uzyskaniem stanowiska w wielkim świecie. Po epoce chciwości, nastąpiła epoka próżności, jak to zwykle bywa u tego rodzaju ludzi. Owdowiawszy, zajął się sprawą małżeństwa swej córki, z siłą woli i rozmysłem podobnym do dawniejszych jego usiłowań i ten struggle for high life umiał pokryć pozorami wyszukanej uprzejmości i szlachetną postawą, jaką potrafił wyrobić w sobie. Jakim sposobem śród tylu walk i chciwości zdołał przetworzyć się z pierwotnego jubilera i giełdziarza podejrzanego na barona, ozdo-
