Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/158

 — To niepodobna!... sam muszę być tajemnie zakochany, skoro wszystkich o skrytą miłość posądzam!
 Obawy jego doreszty rozproszył pan Witold, który wszedł w tej chwili.
 — Powiedz mi, mój drogi — spytał Jerzy — co to znaczy, że Jadzia jest teraz jakaś nieswoja?...
 — Po czem poznajesz?
 — Jest drażliwa, egzaltowana, łatwo się gniewa...
 — Skłonna do płaczu... Czy tak?... — dopowiedział Witold, wybuchając śmiechem.
 — No, tak! — potwierdził Jerzy.
 — Dowiesz się o tem w lecie! — odparł wesoło szwagier.
 — Aha!... — zawołał Jerzy, machnąwszy ręką, i zupełnie uspokojony wrócił do siebie.
 Pan Witold tymczasem powitał żonę i miał sposobność przekonać się, że Jadzia tego wieczora była kapryśniejszą niż zwykle.
 — Myślę, duszko — rzekł Witold, zaczynając rozmowę — że możesz się już ubierać.
 — Nie pojadę! — odpowiedziała Jadwiga krótko.
 — Jak chcesz! Ja jednak pojadę...
 Gdy był już ubrany i kazał zajechać powozowi, panna służąca doniosła mu, że pani już kończy toaletę.
 — A zatem jedziesz, Jadziu? — spytał mąż.
 — Naturalnie!... Cóżbym tu sama robiła?
 Siadła do powozu w dość spokojnym humorze, lecz, gdy konie stanęły przed bramą, rzekła nagle do męża:
 — Wiesz co... Namyśliłam się i wrócę do domu!
 — Nie bądźże dzieckiem! cóż ludzie o nas pomyślą?
 — Stanowczo wracam! — odparła. — Słaba jestem, głowa mnie boli, czuję się rozdrażnioną...
 — No... wysiądź! Gdy wejdziesz na salę, wnet ozdrowiejesz.