Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/112

 Był to cios, na który jednak Sielski nic nie odpowiedział.
 Wyręczył go adwokat.
 — Musiałeś pan przywieźć ze sobą parę obrazów?
 — Nic nie przywiozłem, zarzucam malarstwo! — odparł gniewnie Sielski.
 — Dlaczego?
 — Wziąłem się do rzeźby.
 Na kilku twarzach zarysowały się uśmiechy, lubiący zaś moralizować adwokat ciągnął dalej:
 — To zły projekt!... Nie wierzę, aby przy dzisiejszym stanie sztuki, można było bezkarnie przerzucać się z jednej dziedziny do drugiej.
 — Nie zapominaj pan o Michale Aniele!... — szepnął ktoś ironicznie.
 Znowu kilku uśmiechnęło się.
 — Jak oni się nad nim pastwią! — pomyślał literat, pan Roman.
 Dziwne zrządzenie losu! Przed kilkunastu miesiącami, w tem samem miejscu, w tem samem towarzystwie, tylko jeszcze w gorszy sposób, żartowano z Lachowicza!...
 Sielski opuścił cukiernię zbolały i znękany. Rozumiał on dobrze fatalną zmianę sytuacji, widział, że przeciwnik triumfuje zupełnie, i że o zgnębieniu go mowy być nawet nie może. Przeczuwał, że gdyby wśród zebrania tego odczytał nawet akt, zrobiony z Lachowiczem, wyśmianoby go i potępiono.
 Uwaga ta jednak, zamiast skłonić do jakiejś krytyki własnych uczuć i postępowania z Lachowiczem, zwiększyła tylko nienawiść.
 — Lachowicz ma szczęście i widocznie intryguje przeciw mnie! — myślał. — Muszę się bronić!...
 Na ulicy Sielski usłyszał chód pospieszny. Obejrzał się i poznał literata Romana, który gonił go zadyszany.
 Przywitali się po raz drugi. Sielski ciekawy był, czego chce od niego znakomity powieściopisarz in spe; Roman zaś