Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/050

składam w imieniu mego wuja — dodał stłumionym głosem i położył dziesięć rubli.
 Obecni spojrzeli po sobie.
 — Musisz pan, panie Wolski, bardzo kochać swego wuja? — szepnął Piołunowicz.
 — Kocham go, jak matkę! — odparł Wolski.
 Wandzia, zobaczywszy taką masę pieniędzy, złożoną dla jej biednej, opuściła rumiane usteczka, poczęła mrugać oczkami zrazu powoli, a potem coraz prędzej, wreszcie rozpłakała się i uciekła.
 Obecni powstali.
 — Zdrowie gospodarza i jego wnuczki! — zawołał ktoś.
 — Niech żyją! — odpowiedziano chórem.
 — Panowie! dziękuję wam najserdeczniej — odparł spotniały starzec — a zarazem piję zdrowie naszego nowego przyjaciela, pana Gustawa, i jego wuja, który musi być szlachetnym człowiekiem.
 — Drzewo poznacie po owocach — wtrącił pan Damazy — a wuja po siostrzeńcu. Niech żyją!...
 Wolski ukłonił się, głęboko wzruszony. Chciał coś przemówić, ale umilkł nagle, jakgdyby wpadł w zadumę. Znajdował się on naprzeciw otwartego okna i patrzył w pomrokę, zalewającą pustkowie. Była już druga po północy, i tylko w dwóch odległych okienkach błyszczało jeszcze światło. Zdawało się Wolskiemu, że w jednem widzi cień szyjącej kobiety, a w drugiem cień pochylonego nad jakimś warsztatem mężczyzny.
 Na ten widok przeszyło go dziwnie przykre uczucie. Z jakiej racji? — nie wiedział, podobnie jak nie domyślał się nawet, że jeden z dwóch niewyraźnych cieni należał do Hoffa, drugi do jego córki.
 Toast, wzniesiony na cześć pana Damazego, otrzeźwił Gustawa.