Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/029

patrząc z bolesnym wyrzutem na córkę, która oparła głowę o ścianę i milczała. — O, moja maszyna!... ileż mnie ona już kosztuje!... — dodał.
 — A jeszcze daleko do końca! — wtrącił przybysz.
 — Co ja pocznę? Skąd ja wezmę?... Co ja pocznę? Skąd ja wezmę?... — powtarzał Hoff i począł chodzić po stancji. — Grosza niema... znikąd zarobku!...
 — To córka jeszcze nie ma roboty? — spytał gość, ciągle stojąc na środku.
 — Maszyna zepsuta! — odparł Hoff. — Maszyna zepsuła!... — powtórzył kilka razy.
 — Doprawdy? To pan jej jeszcze nie naprawił?
 — Czego?
 — A maszyny.
 Hoff stanął i, patrząc błędnemi oczyma w róg izby, bezmyślnie powtarzał:
 — Nie naprawiłem... nie naprawiłem!...
 — Doprawdy? — zdziwił się gość — taka prosta rzecz!
 — Hę?
 — Naturalnie! parę razy pilnikiem pociągnąć, amen. Zawsze oszczędziłoby się parę rubli.
 Hoff gwałtownie począł czegoś szukać po kieszeniach; nagle uderzył się w czoło, i zwróciwszy się do córki, rzekł zmienionym głosem:
 — Oddaj łódkę!
 — Ojcuniu! — jęknęła Konstancja.
 — Słyszysz? oddaj łódkę!
 Gość zlekka dotknął jego ramienia.
 — Panie Hoff! słóweczko. Przyszło mi na myśl, że może lepiej oddaćby to ślusarzowi. Tu potrzeba bardzo delikatnego pilnika.
 — Mam taki.
 — Nie!... Tu potrzeba jeszcze delikatniejszego.
 — Zaraz kupię.