Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/160

 — Nieznośni są! — zawołała Zosia, całując stryja w rękę.
 — Ja to pojmuję, choć już dwadzieścia lat jestem wdowcem. Młodzi małżonkowie, tacy szczególniej jak wy, muszą się przecie zapoznać, porozumieć, przyzwyczaić do siebie...
 — Czy stryj zamknął lufcik w swoim pokoju? — spytała Zosia.
 — Nie zamknąłem, ale bierz go licho!... Nigdy nie mogłem pojąć niedelikatności tych ludzi...
 — Bo też nie każdy jest tak wyrozumiały jak pan radca! — przerwał Filip.
 — Mój kochany! ja sam tych przyjemności zakosztowałem...
 — Dlaczego stryj nie ubierze się w szlafrok? — zapytała Zosia. — Właśnie położyłam go na łóżku stryja...
 — Nie mam dziś jakoś ochoty... — odparł stryj. — Pamiętam, kiedym się starał o nieboszczkę moją żonę, ona miała lat osiemnaście, a ja dwadzieścia pięć...
 — Pan radca nie powinien z nami robić ceremonji — wtrącił lękliwie buchalter, siadając obok młodej swojej żony. — Szlafrok...
 — Obejdę się dziś bez szlafroka! Otóż, kiedym się starał o nieboszczkę moją żonę.... Ale! ale!... dlaczego wy mówicie sobie jeszcze: panie i pani? Powiedzcie zaraz jedno drugiemu: ty i nazwijcie się po imieniu...
 — Mój mężu... — wyszeptała zapłoniona Zosia.
 — Moja... panno Zofjo!... — wybełkotał Filipek, czując, że go coś ściska za gardło.
 — Mniejsza o to! — rzekł stryj — przyjdzie to samo z siebie!... Byłem także kiedyś bardzo nieśmiały, a moja żona dobrze mi już wymyślała, kiedym ja jej jeszcze mówił: pani!...
 I poczciwy stryj począł opowiadać historją swoich konkurów i małżeństwa, tak długo i szeroko, że państwo młodzi, zapomniawszy o miłości, na dobre ziewać poczęli.
 Wreszcie Filip wstał i pożegnał Zosię i stryja.