Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/152

 — Jakże tam?... — spytał nowożeńca pan Piotr, przydybawszy go w oddzielnym pokoju.
 — At!... — odparł zagadnięty i kiwnął ręką, sądził bowiem, że tym sposobem najlepiej dowiedzie energji.
 — Uważam — mówił kasjer — że panna Zofja ma oczy podkrojone...
 — Pewnie ze wzruszenia...
 — Wygląda tak, jakby płakała — dodał Piotr. — Ale nie trać męstwa!
 — Czegóżby miała płakać? — spytał Filip, który uczuł lekkie strzykanie za uszami.
 — Nie mam zamiaru pozbawiać cię odwagi... chciałbym cię widzieć szczęśliwym i pewnym siebie, ale... Uważam, że cała jej postać wyraża jakby wahanie się i przestrach — ciągnął Piotr.
 — Nie rozumiem powodu? — wybełkotał buchalter. — Zachowywałem się przecież, jakeś mi radził...
 — Przypomnij sobie dobrze! W kątach ust jej uważałem, że... mamże ci wyznać? W kątach ust jej dostrzegłem coś nakształt lekkiego wstrętu...
 — Bój się Boga!...
 — Tak jest, twarz jej przypomniała mi osobę, która w czasie pożaru stoi na czwartem piętrze i widzi, że nie chcąc się spalić, musi skoczyć.
 — Co mówisz?... Gdzieżeś widział taką osobę?
 — Nigdzie. Ale patrząc na pannę Zofję, wyobrażam ją sobie. Musiałeś coś nietaktownego popełnić.
 — Ależ nic!... Prawie nic... — jęknął buchalter.
 — Domyślałem się. Niema rzeczy okropniejszej, jak zuchwalstwo narzeczonego.
 — Widzisz...
 — Odgadłem! — szepnął Piotr, ukrywając ręce pod poły fraka.
 — Widzisz, pocałowałem ją...