Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/086

 Usłyszeliśmy łoskot kroków, potem chrzęst drzwi otwieranych.
 — Czego chcesz, kobieto?!
 — Tego... ot, nafty za dziesiątkę.
 — Idź precz, tu niema nafty!
 — Ale bo...
 — Precz! precz!...
 Stukot rygli, stąpanie, ciąg dalszy.
 — Że w każdej chwili pragnąłbym pić czar niebiańskiego nektaru twoich ust...
 — Co mi tam pan głowę zawraca!... wolałby mi pan dać słoik pomady topolowej...
 — Dam, dam!... twoich ust, przez które Kupido ciska palące pociski...
 — Ale ja chcę porcelanowy słoik.
 — Dam porcelanowy... palące pociski trującej miłości...
 — Ale taki z drewnianą nakrywką...
 — Z drewnianą, z drewnianą!... miłości, co w jeden wieniec splata...
 Dyń! dyń!...
 — O losie, coś mnie tu jak Prometeusza przykuł! Kto tam?
 Otwieranie drzwi.
 — Ja proszę pana omyliłam się, bo to nie nafty ino oleju rycinowego...
 — Dość już!... dość! gdzie są pieniądze?
 — A oto są! Pani mnie tak wybeształa...
 — Dość już!... milcz!...
 Słychać otwieranie szaf, stawianie drobnych przedmiotów, wreszcie hałas rygli i powrót.
 — A moja pomada, panie? — zaczyna młoda osoba.
 — W tej chwili!... Palące pociski trującej miłości, miłości, co w jeden wieniec splata ciernie z kwiatami...
 Dyń! dyń! dyń!...