Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/087

 — O męczarnio! o tortury! — woła młodzieniec, biegnąc i otwierając drzwi.
 — Rumianku rzymskiego, tylko prędko!
 — Milcz! co mi tu będziesz rozkazywał?
 — Niech-no pan dużo nie gada, tylko rumianek daje, bo dziecko chore.
 — Dosyć! Nie dam ci, jeżeli mi się nie podoba.
 — Jak pan nie da, to ja stójkowego zawołam. Widzisz go!
 — Masz! idź precz, nędzniku!
 Drzwi zostają zamknięte.
 — Więc cóż, pani?... więc cóż ty, Marjo, na to? — pyta ufryzowana głowa, bardzo pośpiesznie wracając.
 — Niech mi pan da pomady topolowej.
 — Dam! ależ moje wyznanie?
 — To się nanic nie zdało; pan nic nie masz...
 — Marjo, tylko się zgódź, a będę miał skarby całego świata! Jak skończę praktykę, opuścimy ten zmaterjalizowany gród, pofruniemy gdzieś w jaki zapadły kątek prowincjonalny, tam na własną rękę otworzę interes...
 Dyń! dyń! dyń!
 — O Ferdziu! o Ferdziu przeklęty! i dlaczegóż nie przychodzisz uwolnić mnie z tych dantejskich oków? — lamentuje młodzian, biegnąc znowu do drzwi.
 W tej chwili ktoś do naszej komórki puka; dziewczę otwiera drzwi i mówi półgłosem;:
 — Zaraz, Ferdziu, zaraz!... Widzisz, muszę zaczekać, bo nie mam pomady na jutro.
 — Pal go djabli! ja ci dam, ile zechcesz, tylko mnie nie nudź.
 — W tej chwili.
 — Otworzę interes — mówi, wracając, melancholiczny młodzian — a wówczas, na łonie boskiej przyrody...
 — Pomady, panie... pomady! — woła, tupiąc nóżką aniołek.