Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/082

przejeżdżających sanek, pod podłogą brzęczał fortepian, zagłuszany od czasu do czasu szmerem nóg i wybuchami śmiechu.
 Staliśmy w pokoju ciemnym, przy drzwiach zamkniętych, za któremi ktoś chory jęczał, a naprzeciw drzwi otwartych, prowadzących do pokoju słabo oświetlonego. Tam, gdym się wpatrzył lepiej, dostrzegłem mnóstwo sprzętów, fotografij i dwie młode kobiety.
 Jedna z nich, ubrana w zieloną suknię, okryła się chustką, włożyła coś w pokrywę zepsutego pudełka i wybiegła.
 Udaliśmy się za nią.
 Minąwszy schody pierwszego i drugiego piętra, część sieni i małe podwórko, panna w zielonej sukni zatrzymała się przed szklanemi drzwiami sutereny, w głębi której widać było światło naftowej lampki.
 W czarnej, stęchłem powietrzem napełnionej izbie, prócz paru tapczanów, stołu i ławy nie było innych sprzętów. Z mieszkańców znaleźliśmy tylko troje dzieci zajętych zabawą.
 Głos fortepianu z pierwszego piętra i tu dolatywał.
 Usłyszawszy brzęk otwieranych drzwi i szelest wchodzącej, najstarsza dziewczyna podniosła głowę i zapytała:
 — Kto tam?
 — To ja, Anielka, nie bójcie się. A gdzie starzy?
 — Mama wpodle — odparła dziewczyna.
 — Cóż ona tam robi?
 — A bije się od rana z Grzegorzową.
 Teraz dopiero usłyszałem gdzieś w sąsiedztwie przytłumiony hałas, który równie dobrze oznaczać mógł nader wesołą zabawę, jak kłótnię, a nawet bójkę.
 — Jedliście co? — badała w dalszym ciągu przybyła.
 — Jedliśmy, panienko, w południe kartofle ze śledziem.
 — A cóżeście dostali na kolędę?
 — My nic, ale Jasiek dostał w niedzielę surdut od tatki.
 Istotnie średni chłopak dźwigał na sobie długą do kolan