Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/075

 — Haniu!... a ja...
 — Stańcie sobie ludzie kochani przy progu — zwróciła się do nas pani Wojciechowa, dama z czerwonym nosem i zapadłemi policzkami.
 — A to jest, proszę państwa — mówił Wojciech do gości — to jest pan Władysław...
 — Władysław Dratewka! — rekomendował się starannie uczesany młodzieniec, w jasnym żakiecie i palonych butach.
 — Absztyfikant do mojej Zośki — dodał Wojciech.
 Okrąglutka osoba, nazwana Zosią, zaczerwieniła się jak ćwikła.
 — Niech państwo będą łaskawe siadać — prosiła gospodyni.
 Gdy starsi zajęli miejsca, a chmara dzieci przyczepiła się też do stołu, pan Wojciech zaczął:
 — Pobłogosław, Panie Boże, nas i te dary...
 — No, mamuniu!... Stach wszystkie uszy z mego barszczu zabiera...
 — Cicho, Franek, bo cię palnę!... Pobłogosław, Panie Boże...
 — Wanda! nie pchaj się! — wrzasnęło drugie dziecko.
 Z wielkim trudem udało się panu Wojciechowi dokończyć zaczętą modlitwę, po poprzedniem wytarganiu kilku czupryn. Poczęto jeść, dano i nam, dano też i psu kudłatemu, który ze zwieszonym ogonem a podniesionem uchem pilnie przypatrywał się stołowi.
 — Jaka to szkoda — mówił świetny konkurent Władysław — że mnie majszter wcześnie nie puścił.
 — A bo co? — spytała panna Zofja.
 — A bobym pannie dopiero maku utarł... ech!...
 — Panby nawet nie spotrafił.
 — Mogiem żara szpróbować — odparł w każdej chwili gotowy do uprzejmych usług kawaler.
 — Widzi mamunia, ten Stach...