z łatwością usunąć, lecz nikt inny. Drugie spostrzeżenie potwierdza uwagi moje wypowiedziane już przy rozbiorze mowy co do kilkakrotnych recenzyj w §§. 76–101 i 102–125. jakoteż co do końcowej części mowy od 175 227.
Brakowi wykończenia i ostatecznego zredagowania mowy wypadnie nam również przypisać trudności, jakie znajdujemy przy wyjaśnieniu ustępów i zdań, które niżej przytoczymy, z powodu braku precyzyi w wyrażeniu.
Do takich należy w §. 3. έπειδή τις είσάγει, πάρειμι. Zapytujemy z zdziwieniem, czy mowca mógł być w wątpliwości co do osoby wytaczającego sprawę? Westerman starał się przez skreślenie τις usunąć tę trudność; lecz to zbyteczne, gdyż mowca dodaje tu τις w znaczeniu, gdy wreszcie ktoś się znajdzie, by naznaczyć termin do rozprawy[1]. Nieraz bowiem zdarzało się że tesmoteci ociągali się z wyznaczeniem terminu do rozprawy[2].
Bardziej zawiłą jest sprawa ze względów prawniczych z wyjaśnieniem ustępu 25.:
έστι δὲ πρῶτον μὲν ἐκεῖν᾽ οὐκ ἄδηλος ἐρῶν ἐξ ὧν ἰδίᾳ πρός τινας αὐτὸς διεξιὼν ἀπηγγέλλετό μοι, ὡς εἴπερ ἀληθῶς ἐπεπόνθειν ταῦθ᾽ἃ λέγω, δίκας ἰδίας μοι προσῆκεν αὐτῷ λαχεῖν, τῶν μὲν ἱματίων καὶ τῶν χρυσῶν στεφάνων τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς περὶ τὸν χορὸν πάσης ἐπηρείας, βλάβης, ὧς δ᾽εἰς τὸ σῶμ᾽ ὑβρίσθαι φημί, ὕβρεως οὐ μὰ Δί᾽οὐχὶ δημοσίᾳ κρίνειν αὐτὸν καὶ τίμημ᾽ἐπάγειν ὅ τι χρὴ παθεῖν ἢ ἀποτεῖσαι.
Sposób, w jaki tu odróżnia mowca skargę έπηρείας, βλάβης, ύβρεως od δημοσία κρίνειν stoi w sprzeczności z naszemi wiadomościami o sądownictwie ateńskiem. I niżej w §. 28. wraca do tego samego μὴ δέ τοῦτο λέγειν αὐτὸν ἐᾶτε, ὅτι καὶ δίκας ἰδίας δίδωσιν ὁ νόμος μοι καὶ γραφὴν ὕβρεως zaznaczając καὶ τοῦτον εἱλόμην τὸν ἀγῶν᾽ἀφ᾽οὗ μηδὲν ἔστι λῆμμα λαβεῖν. To zaś było jedynie możliwem przy δίκη δημοσία czyli γραφή. W §. 25. jednak zaliczył do δίκαι ίδίαι i ύβρις, choć należała ona do γραφαί, przeciwstawiając jej δημοσία κρίνειν, z czego zdawałoby się wynikać przypuszczenie, że nie pociągała za sobą
