żących zarówno w układzie samym jakoteż w wykończeniu poszczególnych ustępów zajmę się w niniejszej pracy.
Wstęp mowy dowodzi już pewnej nierówności w opracowaniu. Wspomniawszy bowiem o pomyślnym wyniku swej sprawy przy proboli, wyraża mowca swą ufnosć, że sędziowie i teraz wydadzą wyrok potępiający Midyasza. Z tą niezachwianą ufnością, wyrażoną w §§. 1-5, nie licuje nagle zniżenie się do prośb błagalnych w drugiem προοίμιον w §§. 5-8, zwłaszcza, że wraca się tu do tej samej rzeczy, której w §. 1. był już dotknął, a więc kilka wierszy wyżej. Przedstawiwszy siebie jako uciśnionego a sprawę swą jako dotykającą nie tylko jego lecz także całego ogółu obywateli, kończy prośbę o natężoną uwagę.
Sprawę swą po tej prośbie rozpoczyna w §. 8. t. z. προκατασκευή. Przytoczywszy dawne prawo o proboli w §. 8. i prawo Euegorosa w §. 10., które zapewniało spokój powszechny podczas Dyonizyów i Targeliów, wykazuje w §. 11-12 jak surowej karze podlegało wedle nich najlżejsze zamącenie spokoju publicznego podczas tych uroczystości[1]. Jeśli jednak nie było wolno wtedy ściągać nawet należyłości przyznanych prawnie, to cóż dopiero mówić o podobnych gwałtach, jakich dopuścił się Midyasz. O tem zamierza właśnie opowiedzieć.
Stosownie do obietnicy (§. 12.)[2] oczekujemy opowiadania o powstaniu nieprzyjaźni, lecz to dopiero §. 77. następuje. Tu w §. 13-18 ogranicza się mowca jedynie na przedstawieniu ostatnich zajść podczas Dyonizyów, jednak w sposób pozostawiający wiele do życzenia. Skreśliwszy zrazu żywy obraz losujących fyl w miarę rosnącego oburzenia skąpi słów, aż przechodzi do swej zniewagi, którą, jakby niechęcią powodowany, zaznacza je-
- ↑ Wraca do tego przytaczając przykłady w 51-69 i §. 175-183.
- ↑ Stósownie do słów §. 12: βούλομαι δ έκαστον άπ άρχής ών πέπονθα έπιδείξας κ. τ. λ.
τού μή τήν αύτήν κατά πάντα άρετήν τώ Δημοσθενικώ διασώσασθαι χαρακτήρι, καί γάρ έν τοίς δυσί τούτοις λόγοις έκ διαλειμμάτων τινών ταίς αύταις έννοίαις έπιβάλλων άμιλλάσθαι δοκεί πρός έαυτόν ώσπερ άσκούμενος άλλ ούκ έπ αύτοίς άγωνιζόμενος τοίς έργοις, διό καί τινες έφησαν έκατερον λόγον έν τύποις καταλειφθήναι άλλά μή έκδοσιν διακεκαθάρθαι.
