dynie słowy: δύο ταύτα ώσπερεί έφ άπασι τοίς έαυτώ νενεανιευμένοις έπέθηκεν, έμού μέν ύβρισε τό σώμα, τή φυλή δέ κρατούση τόν άγώνα αίτιώτατος τού μή νικήσαι κατέστη — gdzie właśnie sądząc po tem barwnem przedstawieniu losujących fyl należało oczekiwać również szczegółowego przedstawienia faktu, który stanowi podstawę całego procesu.
Urwawszy na tem swe opowiadanie, powtarza mowca założenie mowy w §§. 19-21., jakby dotąd nie był już o tem wspomniał. Postanawia więc mówić a) o krzywdach swoich b) o krzywdach innych obywateli c) o charakterze i postępywaniu Midyasza w ogóle.
I teraz niestety doznajemy ponownie zawodu, gdyż znajdujemy tu tylko świadectwo pierwsze złotnika Pammenesa w §. 22. o zniszczeniu złoconych szat dla chóru. Natomiast mowca, powłórzywszy, że wnet opowie o krzywdach innych obywateli, zwraca się nagle do zbijania zarzutów, jakieby Midyasz mógł podnieść. W tem miejscu między §. 22. a 23. brak jednej całej części mowy t. j. spełnienia pierwszego punktu założenia, zdaniem wszystkich uczonych[1]. Wskazują na to następujące okoliczności:
a) Demostenes wskazuje słowy: λέγε μοι τήν τού χρυσοχόσυ πρώτην λαβών μαρτυρίαν w §. 21. na cały szereg świadectw; lecz pierwsze jest zarazem ostatniem.
b) Przechodząc w §. 23. do spełnienia drugiej części swego założenia, mówi o swej obietnicy tak, jakby na początku mowy jeszcze był ją wypowiedział. Trudno przypuścić, by mówiąc o §. 21. mógł użyć słów: ώσπερ είπον έν άρχή τού λόγου.
c) Mowca przytoczywszy zeznania świadków, wysnuwa z nich zwykle wnioski popierające sprawę. Tu razi ich brak.
d) Kodeks Oxonius (D) używa tu znaków pisarskich (Obelos) na oznaczenie luki.
Böckh przypuszcza, że wina opuszczenia świadectw nie spada na kopistę lecz na Demostenesa, który zapewne nie chcąc przy pisaniu mowy zatrzymywać się nad zeznaniami świadków,
- ↑ Böckh. Kl. Schr. V. str 171. Weil Pl. pol. str. 123. – Ph. Buttmann Or in Midiam. 1864. Exc. III str. 121. – Spengel. Demosthenes Reden. Philologus t. 17 str. 609 sqq. — Blass l. c. 332. Schäfer l. c. III. b. str. 61.
