Przypuszczenie Plutarcha potwierdza też mowa Demostenesa przeciw Midyaszowi, którą napisał gotując się do rozprawy sądowej. Nie znajdujemy tu ani jednego słówka, któreby zdradzało choćby tylko kiełkującą myśl pojednania się z Midyaszem. Owszem mówca z oburzeniem mówi o tych, którzy mimo wyroku uzyskanego przy proboli zaniechali dochodzenia swej sprawy, nie znajdując słów na napiętnowanie ich postępywania[1]. Jakżeby mógł sam na siebie potępiający wyrok wydawać, mając podobny zamiar? Że nie ofiarowana suma pieniężna skłoniła go do tego, świadczy również ta okoliczność, że nie brak było przedtem usiłowań, by go nakłonić pieniądzmi do zaniechania sprawy[2]. Nie mogły go nakłonić też namowy przyjaciół Midyasza[3] ani obawa Eubulosa[4] ani zuchwałość i potęga przeciwnika, z którym każdy wolał pogodzić się niż procesować się, gdyż zwycięstwo było niemożliwem[5]. Nie sądzę też, by główną rolę w tej sprawie odegrała wrodzona Demostenesowi łagodność i skłonność do pojednania się z swymi przeciwnikami, jak sądzi Blass[6]. Więcej zapewne zaważyły na szali względy polityczne, które górują w życiu Demostenesa nad osobistymi. W r. 346. nastąpiło bowiem zbliżenie się Demostenesa do partyi Eubulosa, dążącej do zawarcia pokoju z Filipem.
W rokowaniach pokojowych wziął także udział Demostenes. Mogła więc partya rządząca jako cenę pojednania postawić mu zaniechanie procesu przeciw Midyaszowi lub też było ono naturalnem następstwem tegoż[7]. Co się tyczy sumy otrzymanej, trudno rozstrzygnąć z powodu braku wiarygodnych świadectw
- ↑ Dem. Mid. 39-41 175 sqq.
- ↑ ibid. 4. 40. 151.
- ↑ ibid. 208. 215.
- ↑ ibid. 205-206.
- ↑ ibid. 20 έφ οίς τών πεπονδότων οί μέν ώ άνδρες Άθηναίοι καταδείσαντες τούτον καί τό τούτου θράσος καί τούς περί αύτον έταίρους καί πλούτον καί τάλλα δή όσα πρόσεστι τούτω, ήσυχίαν έσχον, οί δέπιχειρήσαντες δίκην λαμάνειν ούκ ήδυνήθήσαν, είσί δοί διελύσαντο ίσως λυσιτελείν ήγούμενοι.
- ↑ l. c. III str. 38
- ↑ por. H. Weil Pl. pol. str. 105. Harangues str. XX. sqq.
μηδεπω δ έχων ίσχύν έν τή πολιτεία μηδέ δόξαν ό καί μάλιστά μοι δοκεί δείσας έπ άργυρίω καταθέσθαι τήν πρός τόν άνθρωπον έχθράν. Ού γάρ τι γλυκύθυμος άνήρ ήν ούδ άγανοφρων άλλ έντονος καί βίαιος περί τάς άμύνας, όρών δ ού φαύλον ούδέ τής αύτού δυνάμεως έργον, άνδρα καί πλούτω καί λόγω καί φιλοις εύ πεφραγμένον καθελείν, τόν Μειδίαν, ένέδωκε τρίς ύπέρ αύτού δεομένοις, αί δέ τρισχιλιαι καθέαυτάς ούκ άν μοι δοκούσι τήν Δημοσθένους άμβλύναι πικρίαν έλπιξοντος καί δυναμένου περιγένέσθαι.
