Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 2.djvu/225

łość odbijała światło nakształt zwierciadła. Delikatne rumieńce wyglądały jak wymalowane. Nazywała się Cydaliza. Był to, jak się przekonamy, pionek potrzebny w partji, którą rozgrywała pani Nourisson przeciw pani Marneffe.
 — Ramiona twoje kłócą się z twojem imieniem, moja mała, rzekła do niej Jenny Cadine, której Karabina przedstawiła to arcydzieło liczące szesnaście lat i przybyłe pod jej opieką.
 Istotnie, Cydaliza wystawiała na powszechny podziw piękne ramiona o tkance jędrnej, krzepkiej, ubarwionej pyszną krwią.
 — Jaka cena? spytała Jenny Cadine pocichu Karabiny.
 — Spadek.
 — Co chcesz z niej zrobić?
 — Dajmy na to, panią Combabus!
 — I co ci dają za tę przysługę?
 — Zgadnij!
 — Serwis srebrny?
 — Mam trzy.
 — Brylanty?
 — Mam je na sprzedaż...
 — Zieloną małpę?
 — Nie, obraz Rafaela!
 — Co tobie strzeliło do głowy?
 — Józefa wierci mi dziurę w brzuchu swemi obrazami, odparła Karabina, chcę mieć jeszcze piękniejsze...
 Du Tillet przyprowadził bohatera obiadu, Brazylijczyka; książę d‘Hérouville nadszedł tuż za nimi z Józefą.