Strona:PL Balzac - Kawalerskie gospodarstwo.pdf/249

czynę, pokazując jej z daleka nadzieję testamentu, a będzie cię ubóstwiać... to jest o tyle o ile, oczywiście.
 — Zanadto kocha Maksencjusza, opuści mnie, rzekł starzec widocznie przestraszony.
 — Drogi wuju, jeden z nas, Maksencjusz lub ja, pojutrze przestanie chodzić po ulicach Issoudun...
 — Więc dobrze, panie Carpentier, rzekł nieborak, jeżeli mi pan przyrzekasz że ona wróci, jedz pan! Jesteś uczciwym człowiekiem, powiedz jej w mojem imieniu co będziesz uważał za właściwe...
 — Kapitan Carpentier niech szepnie jej do ucha, że zamyślam sprowadzić z Paryża kobietę, przy której może się schować co do młodości i urody, rzekł Filip Bridau, a szelmeczka przypędzi ta galopem!
 Kapitan pojechał, powożąc sam starą landarą; towarzyszył mu konno Benjamin, Kuskiego bowiem niesposób było odnaleźć. Mimo iż dwaj oficerowie zagrozili mu sądem i utratą miejsca, Polak umknął na wynajętym koniu do Vatan, aby oznajmić Maksencjuszowi i Florze o zamachu dokonanym przez przeciwnika. Spełniwszy swą misję, Carpentier, który nie chciał wracać z Mąciwodą, miał wziąć konia Benjamina.
 Dowiedziawszy się o ucieczce Kuskiego, Filip rzekł do wiarusa:
 — Od dziś wieczór zajmiesz miejsce Polaka. Staraj się zatem uczepić za karocą bez wiedzy Flory, tak aby się znaleźć tutaj równocześnie z nią. — Wszystko się klaruje, papo Hochon! rzekł podpułkownik. Pojutrze, będziemy mieli wesoły bankiecik.
 — Sprowadzisz się tutaj? spytał stary skąpiec.
 — Właśniem polecił Fariowi, aby mi przysłał rzeczy. Będę spał w pokoju, którego drzwi wychodzą wprost kwatery majora Gilet, wuj zgadza się na to. “
 — Co będzie z tego wszystkiego? rzekł niedołęga przestraszony.