Strona:PL Balzac - Kawalerskie gospodarstwo.pdf/159

 — Ha! łotry! ha! kanał je! wykrzyknął Fario, może wyście go tutaj wyciągnęli...
 Max, Baruch i trzej inni zaczęli się śmiać z przekleństw Hiszpana.
 — Chcieliśmy ci oddać przysługę, rzekł zimno Max; o mało, bawiąc się z twoim przeklętym wozem, sam nie ześlizgnąłem się na dół, i ty tak dziękujesz?... Z jakiego kraju ty jesteś?
 — Z kraju, w którym się nie przebacza, odparł Fario, trzęsąc się z wściekłości. Przejedziesz się na moim wózku do wszystkich djabłów!... chyba, dodał, łagodny w jednej chwili jak baranek, że zechce mi pan kupić nowy?
 — Pomówimy o tem, rzekł Max, schodząc.
 Skoro znaleźli się u stóp wieży i zbliżyli się do rozbawionych gapiów, Max wziął Faria za guzik i rzekł:
 — Owszem, zacny ojcze Fario, zrobię ci prezent ze wspaniałego wózka, jeżeli mi zechcesz ofiarować w zamian dwieście pięćdziesiąt franków; ale nie ręczę ci, czy i ten nie będzie miał skrzydeł.
 Ten ostatni żart przyjął Fario tak zimno, jakgdyby chodziło o dobicie targu.
 — Ba, odparł, choćbyś pan nawet zapłacił za mój biedny wózek, nigdy nie zdarzyłoby ci się lepiej użyć pieniędzy ojca Rouget!
 Max zbladł, podniósł straszliwą pięść na Faria; ale Baruch, świadom że taki cios byłby groźny nietylko dla Hiszpana, uniósł Faria jak piórko i rzekł cicho do Maxa:
 — Nie róbże głupstw!
 Major, przywołany do przytomności, zaczął się śmiać i rzucił w stronę Faria:
 — Jeżeli ja, przez nieuwagę, uszkodziłem ci wózek, ty wzajem próbowałeś mnie spotwarzyć: skwitowaliśmy się.
 — Pas Cor! mruknął Fario. Ale rad jestem, że wiem ile wart był mój wózek.
 — Ej, Max, ten ci nie zapomni! rzekł jakiś świadek sceny, nie należący do Bezrobocia.