Strona:PL Balzac - Kawalerskie gospodarstwo.pdf/144

i prawie instynktowna miłość wzruszyła ją; nie znajdowała już tak brzydkim biednego głuptasa, którego skronie i czoło, okolone wyrzutami podobnymi do wrzodów, nosiły ten ohydny wieniec, oznakę zepsutej krwi.
 — Nie chce Flora wrócić na wieś, nieprawdaż? rzekł Jan Jakób z chwilą gdy zostali sami.
 — Dlaczego pan pyta? odparła patrząc nań.
 — Aby wiedzieć, rzekł Rouget, czerwieniąc się jak burak.
 — Chce mnie pan odprawić? spytała.
 — Nie, panno Floro.
 — Więc cóż, o co panu chodzi? Musiał pan w tem coś mieć...
 — Tak, chciałbym wiedzieć...
 — Co? rzekła Flora.
 — Nie powiedziałaby mi Flora! rzekł Rouget.
 — Owszem, słowo uczciwej dziewczyny.
 — Otóż to, podjął Rouget przerażony. Flora jest uczciwa dziewczyna...
 — Jeszczeby!...
 — Nie, naprawdę?...
 — Skoro panu mówię...
 — Naprawdę, jest Flora taka sama, jak kiedy siedziała tu z bosemi nogami, wówczas gdy stryj Brazier przyprowadził tu Florę?
 — Ładne pytanie, dalibóg! odparła Flora czerwieniąc się.
 Dziedzic, zgnębiony tą rozmową, spuścił głowę i nie podniósł jej więcej. Flora zdumiona iż tak obiecująca dla mężczyzny odpowiedź wywołała konsternację, wyszła. W trzy dni później, o tej samej porze — oboje bowiem jakgdyby przeznaczyli sobie chwilę deseru na pole bitwy — Flora rzekła pierwsza:
 — Czy pan ma coś przeciw mnie?
 — Nie, panno Floro, odparł, nie... (Pauza). Przeciwnie.
 — Zdawał się pan nierad kiedyś, dowiadując się że jestem uczciwa dziewczyna...