Strona:PL Balzac - Kawalerskie gospodarstwo.pdf/116

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

szałek książę de Feltre nie uznał Giletowi ani jego stopnia ani krzyża. Żołnierz Napoleona wrócił do Issoudun w stanie podrażnienia dość łatwym do pojęcia; nie chciał służyć inaczej, jak tylko z krzyżem i stopniem majora. Ministrowi wydały się zbyt wygórowane te żądania młodego człowieka lat dwudziestu pięciu, bez urodzenia, który, w ten sposób, mógł został pułkownikiem w trzydziestym roku. Max zgłosił tedy dymisję. Major — między sobą bowiem bonapartyści uznawali wzajem stopnie nabyte w 1815, stracił tedy lichą płacę, zwaną pół-żołdem, jaką przyznano oficerom armji Loary. Widząc tego pięknego młodego chłopca, którego całe mienie składało się z dwudziestu napoleonów, Issoudun drgnęło współczuciem; burmistrz dał mu miejsce w magistracie z płacą sześciuset franków rocznie. Max, który pełnił te obowiązki blisko pół roku, złożył je sam z siebie; miejsce jego zajął kapitan nazwiskiem Carpentier, który również, jak on, został wiemy Napoleonowi. Już piastując godność wielkiego mistrza Zakonu Bezrobocia, Gilet przybrał tryb życia, który go pozbawił szacunku najgodniejszych rodzin, czego wszakże nie dawano mu uczuć; był to człowiek gwałtowny i budził lęk we wszystkich, nawet w oficerach dawnej armji, którzy, jak on, nie zgodzili się służyć i wrócili „sadzić kapustę“ do Berri.
Mała popularność Burbonów wśród rodowitych mieszkańców Issoudun nie może zdziwić po tem cośmy powiedzieli poprzednio. To też, w stosunku do jego rozmiarów, w miasteczku tem było więcej bonapartystów niż gdziekolwiek. Bonapartyści przedzierzgnęli się, jak wiadomo, prawie wszyscy w liberałów. W Issoudun lub w okolicy, liczono z tuzin oficerów w tem położeniu co Max. Sympatyczne przymioty młodego człowieka sprawiły iż wzięli go za wodza; z wyjątkiem wszelako pana Carpentier, jego następcy, i niejakiego pana Mignonnet, ex-kapitana artylerji w gwardji. Carpentier, oficer kawalerji, ożenił się dostatnio i wszedł do jednej z najbardziej poważanych rodzin w mieście, Borniche-Hereau. Mignonnet, wychowany w Szkole politechnicznej, służył w broni