Strona:PL Balzac - Eugenja Grandet.djvu/95

 — Czy chcesz śniadać w jadalni, czy u siebie w pokoju?
 — Jak każesz, kuzynko.
 — Ale jak się kuzyn czuje?
 — Kuzynko, wstyd mi że jestem głodny.
 Ta rozmowa przez drzwi była dla Eugenji istną przygodą z romansu.
 — Więc dobrze, przyniesiemy ci śniadanie do pokoju, żeby nie drażnić ojca.
 Zeszła do kuchni lekko jak ptak: — Nanon, idź do panicza sprzątnąć.
 Te schody, po których tak często wchodziła i schodziła, gdzie słychać było najlżejszy hałas, straciły w oczach Eugenji swój starczy charakter; wydawały się jej promienne, mówiły, były młode jak ona, młode jak jej miłość, której służyły za posła. Wreszcie, matka, jej dobra i pobłażliwa matka, zgodziła się pomóc zachceniom jej miłości; kiedy pokój Karola sprzątnięto, udały się obie aby dotrzymywać towarzystwa nieszczęśliwemu: czyż chrześcijańska miłość bliźniego nie nakazuje pocieszać cierpiących? Obie kobiety zaczerpnęły w religji sporo drobnych sofizmatów, aby usprawiedliwić przed sobą swoje wybryki.
 Karol Grandet był tedy przedmiotem najserdeczniejszych i najtkliwszych starań. Jego zbolałe serce żywo odczuło słodycz owej aksamitnej przyjaźni, owej delikatnej sympatji, którą te dwie dusze, zawsze skrępowane, umiały rozwinąć, raz uczuwszy się wolne w dziedzinie cierpień, swojej przyrodzonej sferze. Eugenja, uprawniona pokrewieństwem, zabrała się do porządkowania bielizny, sprzętów tualetowych które przywiózł jej kuzyn, i mogła się zachwycać dowoli każdem zbytkownem cackiem, srebmemi i złotemi artystycznie rzeźbionemi drobiazgami, które jej wpadły w ręce i które trzymała długo pod pozorem ich obejrzenia.
 Karol nie bez głębokiego wzruszenia patrzał na te objawy przyjaźni ze strony ciotki i kuzynki; znał natyle towarzystwo paryskie, aby wiedzieć, że w położeniu swojem znalazłby tam jedy-