Strona:PL Balzac - Eugenja Grandet.djvu/78

obrusie. Nanon zabrała talerzyk z jajkami. Pani Grandet zerwała się jak wystraszona łania. Była chwila panicznego strachu, ku zdziwieniu młodego Grandet, który nie umiał sobie tego wytłumaczyć.
 — Co się dzieje? spytał.
 — Ależ... ojciec idzie, rzekła Eugenja.
 — Więc co?...
 Pan Grandet wszedł, objął bystrem spojrzeniem stół, Karola, ujrzał wszystko.
 — Ha, ha, wyprawiłyście ucztę dla chłopczyka, dobrze, bardzo dobrze, doskonale, rzekł bez zająkiwania się. Kiedy kota niema w domu, myszy tańcują.
 — Uczta?... pomyślał Karol, niezdolny wyobrazić sobie gospodarki i obyczajów tego domu.
 — Podaj mi szklankę, Nanon, rzekł stary.
 Eugenja przyniosła szklankę. Grandet wydobył z kieszeni rogowy nóż z szerokiem ostrzem, ukrajał kromkę chleba, wziął trochę masła, posmarował starannie i zaczął jeść stojący. W tej chwili Karol słodził kawę. Stary Grandet spostrzegł kawałki cukru, przyjrzał się żonie która zbladła i cofnęła się o trzy kroki; nachylił się do ucha biednej starej i rzekł:
 — Skądżeście wzięły cukier?
 — Nanon przyniosła ze sklepiku, bo nie było.
 Niepodobna odtworzyć sobie głębokiego wrażenia, jakie scena ta wywarła na trzech kobietach. Nanon opuściła kuchnię i patrzyła przez drzwi, aby zobaczyć co się będzie działo. Karol, który pokosztował kawy i któremu wydała się gorzka, szukał cukru, który stary już schował.
 — Czego szukasz? rzekł stary.
 — Cukru.
 — Dolej mleka, odpowiedział pan domu; będzie słodsza.
 Eugenja wzięła spodek z cukrem, który Grandet już był schował, i postawiła go na stole, patrząc spokojnie na ojca. Z pewnością paryżanka, która, aby ułatwić ucieczkę kochankowi, przytrzymuje