Strona:PL Balzac - Eugenja Grandet.djvu/77

zarumieniła się, muskając końcem palców różowe paznogcie młodego człowieka.
 — Patrz, mamo, jaka piękna robota.
 — To grubo pozłacane, rzekła Nanon przynosząc kawę.
 — Co to takiego? spytał Karol śmiejąc się.
 I pokazał podłużny garnek z ciemnej gliny, polewany wewnątrz, okolony smugą popiołu, w którego głąb sypała się kawa, wracając na powierzchnię wrzącego płynu.
 — To kawa gotowana, rzekła Nanon.
 — A, droga ciociu, zostawię przynajmniej dobroczynny ślad mego pobytu. Strasznie jesteście zacofani! Nauczę was robić kawę w maszynce Chaptal.
 I próbował wytłumaczyć system maszynki Chaptal.
 — Ba, rzekła Nanon, tyle subjekcji, trzeb aby życie całe na tem strawić. Nigdy nie będę robiła kawy w ten sposób. Ładne rzeczy! A ktoby nażął trawy dla krowy, gdy jabym robiła kawę?
 — Ja będę robiła, rzekła Eugenja.
 — Dziecko, rzekła pani Grandet patrząc na córkę.
 Na to słowo, przypominające cios wiszący już nad głową nieszczęśliwego młodego człowieka, trzy kobiety zamilkły i patrzały nań z wyrazem współczucia, który uderzył Karola.
 — Co tobie, kuzynko?
 — Cyt, rzekła pani Grandet do Eugenji, która już miała przemówić. Wiesz, dziecko, że ojciec sam chce mówić z panem...
 — Niech pani powie z Karolem, rzekł młody Grandet.
 — A, kuzynowi jest Karol, to piękne imię, wykrzyknęła Eugenja.
 Nieszczęścia przeczuwane nadchodzą prawie zawsze. Nanon, pani Grandet i Eugenja, które nie bez drżenia myślały o powrocie starego bednarza, usłyszały dźwięk młotka, którego odgłos był im dobrze znany.
 — Ojciec, rzekła Eugenja.
 Sprzątnęła spodek z cukrem, zostawiając kilka kawałków na