dobywany z liści, stosuje się przy histerii, zatrzymaniu menstruacji i jako środek czerwiogubny.
Dr Walser zaleca, celem spędzenia robaków, mieszanie ziela lub nasion ruty z piołunem i wrotyczem (p. nr 110).
Zamiast herbaty poleca ks. Kneipp nastój z ruty na wódce lub oliwie; brać dziennie 10—12 kropel na cukrze.
Spirytus z ruty można sporządzić samemu. Zalewa się 1 część wyciśniętego soku 6 częściami spirytusu. Brać 10—15 kropli dziennie na wodzie lub cukrze.
Zewnętrznie używa się ruty do aromatycznych kąpieli i okładów oraz do klizm.
Ruta należy do roślin silnie działających, trzeba więc ją używać bardzo ostrożnie; najlepiej z porady lekarza.
CENA: 100 kg liści (Herba Rutae hortensis): 90—135 zł.
O. — lub K. — Powszechnie znane drzewo lub krzew o liściach naprzemianległych, kwiatach męskich i żeńskich w łuskowatych baźkach. Nasiona, o kitce włosów. Drzewo, z wyjątkiem strefy gorącej, rozpowszechnione po całej kuli ziemskiej, w mniej więcej 160 gatunkach.
Najwięcej rozpowszechnione są u nas dwa gatunki: wierzba purpurowa (S. purpurea) i w. krucha (S. fragilis). Wierzby purpurowe są to krzewy pobrzeżne o giętkich czerwono zabarwionych gałązkach; wierzby kruche rosną, jako krzewy lub drzewa; jednoroczne ich gałązki łatwo się obłamują. Liście obu gatunków są lancetowate i ząbkowane. Smak wierzby kruchej ściągający, mniej gorzki, lekko balsamiczny, purpurowej zaś mniej ściągający, lecz bardziej gorzki i balsamiczny, ponieważ pierwsza zawiera więcej garbnika, druga zaś więcej salicyny. Świeża kora ma zapach balsamiczny, sucha jest bezwonna.
