Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/153

—   153   —

opiekuna, ma tylko dla niego serce, przepełnione wdzięcznością i wiernością. Ot tem jestem dla pana Fouquet.
 — Zrobił cię biskupem.
 — Tak, księżno.
 — Ale wojskowość to zawsze twoja ucieczka!
 — Zapomniałem o wojskowości, od czasu jak zostałem duchownym — rzekł Aramis dotknięty.
 — Mniejsza o to... Wiedziałam żeś wrócił z Vannes, i posłałam do jednego z naszych dawnych przyjaciół, hrabiego de La Fere...
 — A!... — rzekł Aramis.
 — Ale ten, jedyny do sekretu — odpowiedział mi, że nic nie wie o tobie.
 — Zawsze ten sam — pomyślał biskup. — Kto jest dobrym, zawsze nim będzie.
 — Wówczas... wiesz bowiem, że nie mogę się tu pokazywać, bo królowa matka zawsze coś ma przeciw mnie.
 — Tak, i dziwi mnie to mocno.
 — O! to pochodzi z wielu przyczyn. Ale dajmy temu spokój... Zmuszona wiec jestem ukrywać się; szczęściem, spotkałam pana d‘Artagnan, podobno dawnego twego przyjaciela, nieprawdaż?
 — I teraźniejszego, księżno!
 — On mnie oświecił, odesławszy mię do pana de Baisemeaux, gubernatora Bastylji.
 Aramis zadrżał, a oczy jego w ciemności rzuciły blask, którego nie mógł ukryć przed przewidującą przyjaciółką.
 — Co to ma znaczyć?... — pomyślał biskup, wysilając swój spryt, ażeby godnie wytrzymać walkę.
 — Jak mi mówił d‘Artagnan, pan de Baisemeaux był ci mocno obowiązany.
 — I to prawda. A zatem Baisemeaux wskazał pani...
 — Saint-Mande! dokąd posłałam list...
 — Który mam przy sobie i który bardzo mi jest drogim, bo jemu winienem radość widzenia pani.