Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T4.djvu/154

—   154   —

 Księżna uradowana, że bez niebezpieczeństwa potrafiła dotknąć wszystkich prawie okoliczności w tak drażliwem położeniu, odetchnęła swobodniej. Aramis przeciwnie.
 — Stanęliśmy więc — rzekł — na odwiedzinach pani u Baisemeaux.
 — Nie — rzekła, śmiejąc się — trochę dalej.
 — A więc na nienawiści pani ku królowej matce?
 — Jeszcze dalej — rzekła — jeszcze dalej, mówiliśmy o stosunkach...
 — Jakie miałaś pani z Franciszkaninem — przerwał żywo Aramis — słucham więc, słucham z uwagą.
 — To rzecz bardzo prosta — odpowiedziała księżna — wiesz zapewne, że żyję z panem de Laicques?
 — Tak.
 — Wiesz, że mnie moje dzieci zniszczyły i obdarły?
 — A! cóż za nikczemność! księżno!
 — To okropne! Trzeba było koniecznie wymyślić sposób, ażeby żyć, nie zaś aby tylko wegetować.
 — Ma się rozumieć.
 — Miałam nie jednę zemstę do wykonania, nie jednę przysługę do zrobienia, a nie miałam już znaczenia ani protektorów!
 — Pani, coś tylu protegowała.
 — To się tak zawsze dzieje, kawalerze! widziałam niedawno króla hiszpańskiego.
 — Aha!
 — Który tylko co mianował generała jezuitów, jak to jest we zwyczaju.
 — A! to taki zwyczaj!
 — Jakto, nie wiedziałeś o tem?
 — Przepraszam, byłem roztargniony.
 — Ależ powinieneś był wiedzieć o tem, ty, co w tak ścisłych byłeś stosunkach z Franciszkaninem.
 — Z generałem jezuitów, chcesz, pani, zapewne powiedzieć.
 — Tak, tak. Otóż widziałam króla hiszpańskiego. Chciał mię poprzeć, lecz nie mógł. Polecił mię jednak we Flandrji,