Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/582

twarz proszącego była poważna w tej chwili, że Tristan nie mógł się wstrzymać od uśmiechu, mówiąc:
 — Ja! mam co zaśpiewać?
 — Tak jest, odrzekł stary, kiwnąwszy głową:
 — Tutaj na drodze?
 — Tak jest panie.
 — Ależ pan żartujesz sobie.
 — Wcale nie. Czyż dopiero nie powiedziałeś mi, że śpiewałeś ze swoją przyjaciółką?...
 — To prawda.
 — Rossiniego?
 — To także prawda.
 A no! więc, drogi młody człowieku! proszę cię jak o największą łaskę, o największą przysługę, zaśpiewaj mi z Rossiniego, co sam zechcesz!
 — Więc to na seryo?
 — Zupełnie na seryo, mówił człowiek w niebieskich pończochach.
 — I koniecznie żądasz tego?
 — Najusilniéj cię upraszam panie!
 — A no, powiedział sobie Tristan, zdaje się że są dni naznaczone, w których trzeba być od początku do samego końca śmiesznym;