Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/413

 — O to, to jest Panie, że twoja szkatuła gdzieś zniknęła!
 — Co ty mówisz? wykrzyknął Rycerz.
 — Najczystsza prawdę, dodał służący.
 — Niestety! niestety! zawoła Izolina, — I któż ją wziął? wymówił stojący i blady Roger.
 — Niewiem Panie, ah niewiem, przysiegam na część moja jaka na mnie przypada w Raju niebieskim!
 — Pójdę jéj sam szukać, wymówił Roger, czekaj tu na mnie Izolino.
 — Izolina miała słuszność! wykrzykując: niestety! niestety! bo szkatułka się nie wynalazła. Wtedy Roger przejęty rozpaczą, powrócił do swéj żony, lecz niezastawszy jéj w tym pokoju w którym ja zostawił, poszedł do drugiéj sali, tam jéj nie było: w trzeciéj to żsamo: i tak wszystkie przeszedłszy pokoje, nareszcie ujrzał ja w kaplicy klęczącą i modlącą się przed ołtarzem.
 — No i cóż? zapytała.
 — No! moja najdroższa życia towarzyszka, odpowiedział Roger, już za całą majętność zostały nam cegły i kamienie składające ten zamek.
 — Widzisz mój Rogerze modliłam się, bo chociaż nie mamy ani pierścienia, ani naszyjnika