Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/351

maków. Jestto także teorja tegoż samego autora, nie mniej dziwna moim zdaniem jak pierwsza.
 — Cieszy mnie to! Więc widać ja nie jestem takim ignorantem jak się tego obawiałem!
 — Ty mój przyjacielu, ależ ty jesteś człowiekiem jakiego znam najrozumniejszym.
 — Oh! oh! oh! mów ciszej kochany doktorze, żeby nie słyszano takiej nadzwyczajności. Więc to już rzecz niezawodna, wszak prawda? nie potrzebuję się już tem zajmować: ziemia nie jest kawałkiem słońca... Ah! otóż jeden z dwóch punktów już wyjaśniony, jako mniej ważny postawiłem go naprzód; drugi masz przed sobą. Co mówisz o tej twarzy? — I wskazał na Luizę.
 — Widzę tę twarz prześliczną jak zwykle, odrzekł Cirillo, tylko cokolwiek zmęczona, cokolwiek pobladłą, może z przestrachu jakiego pani doświadczyła dzisiejszej nocy.
 Doktór ostatnie wyrazy wymówił z przyciskiem.
 — Jakiego przestrachu? spytał San-Felice.
 Cirillo patrzył na Luizę.
 — Czy nic nie zaszło dzisiejszej nocy, coby panią przestraszyło?
 — Nic, nic kochany doktorze.
 Luiza spojrzała błagająco na doktora.
 — W takim razie tylko źle pani spałaś, ot i wszystko.
 — Tak, odrzekł San Felice ze śmiechem, miała sny nieprzyjemne a jednakże kiedy wczoraj powróciłem z ambasady Angielskiej, spała tak mocno,