Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/282

 — Tak Najjaśniejsza Pani, odpowiedział męzki głos z dołu schodów.
 — Przybywasz bardzo późno, powiedziała królowa, wracając na swoje miejsce z twarzą ponurą i zmarszczonemi brwiami.
 — Na honor! nie wiele brakowało abym nie przybył wcale, odrzekł ten którego obwiniono o brak pośpiechu.
 Głos coraz więcej się zbliżał.
 — I dlaczegóż to o mało że nie przybyłeś wcale?
 — Bo sprawa była tam trudna, odpowiedział człowiek ukazując się nakoniec we drzwiach.
 — Czy załatwiona przynajmniej?
 — Tak pani, dzięki Bogu i świętemu Pasqualowi memu patronowi, jest załatwiona i dobrze załatwiona, ale drogo kosztowała.
 Mówiąc to, zbir kładł na fotelu płaszcz zawierający w sobie przedmiota, które uderzywszy o meble wydawały dźwięk metaliczny. Królowa patrzyła na to z wyrazem ciekawości i wstrętu.
 — Jakto drogo? zapytała.
 — Jednego człowieka zabito, trzech raniono, tylko tyle.
 — To dobrze. Wdowie wyznaczy się pensja, ranionym da się gratyfikację.
 Zbir ukłonił się na znak podziękowania.
 — Więc ich było kilku? zapytała królowa.
 — Nie pani, był tylko jeden; ale byłto lew nie człowiek. Musiałem rzucić w niego mój nóż o dziesięć kroków, inaczej wyszedłbym tak jak inni.
 — Ale nakoniec?