Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/164

 — Nie, ty go znasz dobrze, poświęciłby się ale nie skłamałby, trzeba żeby nie wiedział o niczem, potrzeba tego, nie żebym wątpiła o jego sercu, ale jak ty mówisz, nie powinnam wystawiać na próbę ani jego obowiązku jako przyjaciela księcia, ani jego sumienia jako katolika. Poświeć nam Nanno, powiedziała do wróżki powracającej z pakietem roślin różnych gatunków, nie, nie trzeba aby pozostał najmniejszy ślad pobytu tego człowieka w domu.
 I orszak oświecony przez Nanno, udał się w drogę, przebył trzy czy cztery pokoje i znikł za drzwiami prowadzącemi do sąsiedniego domu.
 Ale zaledwie w jednym z pokojów oznaczonym przez San Felice złożono rannego na łóżku, kiedy Nina mniej zajęta jak jej pani, położyła jej żywo rękę na ramieniu.
 Młoda kobieta zrozumiała że pokojówka zwraca jej uwagę i słuchała.
 Sztukano do drzwi ogrodu.
 — To kawaler! zawołała Luiza.
 — Prędko, prędko, pani, mówiła Nina, kładź się pani do łóżka w penioarze; ja się zajmę resztą.
 — Michale! Nanno! zawołała młoda kobieta, gestem nakazującym im rannego. Później jak śpiąca potrącając o ściany, zadyszana, szalona, szemrząc słowa bez związku, dobiegła swego pokoju i zaledwie miała czas rzucić na krzesło pończochy i pantofle, położyć się w łóżku, i z bijącem sercem lecz wstrzymanym oddechem, przymknąć oczy i udać że spi.
 W pięć minut później, kawaler San Felice, któ-