Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/128

przyjdzie nas uprzedzić, wyjdziecie przez dom księżnej Fusco.
 — Dobrze, pani, odpowiedział Michał kłaniając się z uszanowaniem.
 Usłyszawszy te ostatnie słowa, wróżka która właśnie chciała zdjąć płaszcz, odwróciła się i tonem który nie był wolny od goryczy:
 — Odkąd że to mleczni bracia nie mówią sobie ty? zapytała. Ci co jedną pierś ssali nie sąż tak blzkiemi krewnemi jak i ci których jedno łono nosiło? Nazywajcie się ty, dzieci, mówiła dalej łagodnie, przyjemnie jest Bogu widzieć kochające się istoty, pomimo dzielącej ich odległości.
 Michał i młoda kobieta spojrzeli na siebie ze zdziwieniem.
 — Kiedyż ja ci mówię, że ona jest naprawdę czarownicą, siostrzyczko! zawołał Michał i tego to właśnie się boję.
 — A dla czego się boisz, Michale? zapytała młoda kobieta.
 — Czy wiesz co ona przepowiedziała, nie dawniej jak dzisiejszego wieczoru przed przyjściem tu?
 — Nie.
 — Przepowiedziała mi że będę na wojnie, ze zostanę pułkownikiem i że będę...
 — Cóż?
 — Trudno to wymówić.
 — Zawsze powiedz.
 — I że będę powieszony.
 — Ah! mój biedny Michale!
 — Ni mniej ni więcej.