Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/275

 — A więc odmawiasz?..
 — Najzupełniej!
 — Nic jesteś mi posłusznym?
 — Ja, nie jestem ci posłusznym!.. Albożem ci winien posłuszeństwo?
 — Ty nie winieneś mi posłuszeństwa?.. niegodziwcze!...
 — Czemże mię kiedykolwiek ku sobie zobowiązałeś?... Wszak mały mój majątek odziedziczyłem. Jestem ubogi i nieznany. Zrób mię księciem i parem, urządź ordynacyę w mojej posiadłości Chicoterie, uposaż mię pięciukroć stu tysiącami talarów, a wówczas pomówimy o poselstwie.
 Henryk miał właśnie odpowiedzieć na ten zarzut, gdy usłyszano, że ciężka aksamitna zasłona u drzwi, zsuwa się po żelaznym pręcie.
 — Książe de Joyeuse! — zawołał głos odźwiernego.
 — Niech mię szatan porwie! masz co chciąłeś — powiedział Chicot. Znajdź mi, proszę, posła, któryby cię godniej zastąpił, jak jegomość pan Anna!
 — W rzeczy samej — szepnął Henryk — ten człowiek lepiej radzi, niż którykolwiek z moich ministrów.
 — A! zgadzasz się zatem? — spytał Chicot