Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/274

polityka, wszakże oznaczałoby szlachetnego człowieka.
 — Mości Chicot!
 — Przypuśćmy, że ja nic nie powiedziałem; wiesz, że się nie wtrącam w twoje sprawy familijne.
 — Oto jestem spokojny, i wcale co innego mam na myśli.
 — Dobrze.
 — Wróćmyż więc do tego co pilniejsze.
 — Do Flandryi?
 — Tak jest. Wyprawię kogo do Flandryi do mojego brata; ale kogo?... komuż zaufać mogę, o mój Boże!.. a to tak ważne posłannictwo?..
 — Do licha...
 — A!... już mam.
 — I ja także.
 — Jedź tam, ty, Chicot.
 — Ja mam jechać do Flandryi?...
 — Dlaczegóż nie?
 — Umarły ma jechać do Flandryi!... Do czego to podobne!...
 — Przecież już nie jesteś Chicot, tylko Robert Briquet.
 — Doskonale, mieszczanin... związkowy... przyjaciel pana Gwizyusza, ma sprawować obowiązki posła przy księcu Andegaweńskim.